Met ‘Charpie de chapka’ hebben we weer een van die uitzonderlijk mooie pennenvruchten van Etienne Roda-Gil op de muzikale fruitmand liggen.

Julien Clerc is in de jaren ’00 een poosje ambassadeur geweest voor de UNHCR en heeft in die rol regelmatig vluchtelingenkampen bezocht. Hij was er diep van onder de indruk en vroeg Etienne Roda-Gil om er een lied over te schrijven. Het werd Refugié – één van de laatste teksten die Roda-Gil voor Julien Clerc geschreven heeft.

Tijdens concerten introduceert Julien Clerc het chanson ‘Souffrir par toi n’est pas souffrir’ vaak met de woorden: “Ik schreef dit lied ooit samen met Etienne Roda-Gil met als doel een vrouw aan me te binden die me verlaten wou. De vrouw vertrok, het liedje bleef.”

‘Je voyage’ is geschreven door Julien Clercs goede vriend en tekstschrijver van het eerste uur Maurice Vallet, ook wel Momo genoemd. De vriendschap ging diep: in goede en slechte tijden zijn de twee elkaar altijd tot steun geweest. Geweest ja, want Maurice overleed al in 2017, op 69-jarige leeftijd. Vooral in de beginjaren schreef hij chansons voor Julien, zoals ‘Quatre heures du matin’ en ‘Julien’.

Assez, assez komt van het album Julien uit 1997 en is van de hand van een van Julien Clercs vaste tekstschrijvers indertijd: David McNeal – de zoon van de beroemde schilder Marc Chagall.

Het chanson Je sais que c’est elle van het album Ça fait pleurer le bon Dieu (Daarvan moet God huilen) uit 1973 is een ode aan France Gall. Begin jaren ’70 woonde Julien Clerc met haar samen op het landgoed La Métairie Bruyère in Parly in het departement Yonne. Beiden artiest koos hij voor zijn carrière – en zij voor hem. Maar niet voor altijd…

Een licht chanson afkomstig van het nogal donkere album No. 7 over een vrij bizarre amourette met als afsluiting een waarschuwing voor meisjes die willen dat je haar Venise noemt.

Topmodel Carla Bruni schrijft heel aardige liedjes die ze zelf veelal zuchtend op de plaat zet. Eind vorige eeuw ontmoette Carla Julien Clerc.”Ik schrijf ook chansons,” vertelde ze hem enthousiast, waarop hij beleefd zei: “Dat is heel goed, daar moet u vooral mee doorgaan.”

Place Clichy dus. Toch wel zó bijzonder dat er een prachtig chanson over geschreven is. In een paar raak gekozen woorden zet Duguet-Grasser de sfeer treffend neer, de muziek en de stem van Julien Clerc doen de rest.

Ma préférence (1978) is opgedragen aan de toenmalige vriendin van Julien Clerc (de actrice Sylvie Herry, beter bekend als Miou-Miou) en is wat mij betreft het mooiste chanson uit zijn repertoire.

Lune, lune gezongen en gecomponeerd door Julien Clerc is een van de pareltjes van tekstschrijver Etienne Roda-Gil.

In 1970 brak Julien Clerc pas echt door in Frankrijk nadat hij de hoofdrol had gespeeld in de Franse versie van de musical Hair (en die heette gelukkig niet ‘Cheveux’ maar ‘Èr’ op z’n franglais).

Met de lancering van de single La jupe en laine van het album Où s’en vont les avions? uit 2008 werd ook bekend dat er een nieuwe vrouw was in het leven van Julien Clerc.

Jouez violons sonnez crécelles: weer zo’n wonderschoon walsje waar ik altijd zeer nostalgisch van word – terwijl ik nog zó jong ben! Maar ik zie ze gewoon voor me: die bekoorlijke dames uit de 19de eeuw met hun mooie japonnen, hartstochtelijk zwierend op betoverende vioolmuziek.

In ‘Jaloux de tout’ geeft Julien een sterk staaltje ten beste van de jaloerse, bezitterige man. Hij lijkt hem erg goed te kennen, getuige de tekst van Roda-Gil.

Julien Clerc zoals ik hem het liefste hoor: in een romantische wals waarin hij de liefde vrolijk en verleidelijk bezingt.

l’Horizon Chimérique is een gedicht uit 1910 van de romantische dichter Jean de la Ville de Mirmont en is in de jaren ’80 op muziek gezet door Julien Clerc.

Na het overlijden van zijn vrouw schreef Etienne Roda-Gil het wanhopige Donne-moi de tes nouvelles dat verscheen op Julien Clercs album Double Enfance uit 2005. Het is een rouwliedje waaraan ik persoonlijk bijzondere herinneringen heb.

“Kun jij niet een chanson voor me schrijven over het thema echtscheiding?’ Julien Clerc vroeg het aan Maxime le Forestier, al sinds jaar en dag een goede vriend van hem en ook een groot artiest.

Nauwelijks te doen, dit chanson van Julien Clercs meesterlijke tekstschrijver Etienne Roda Gil rijmend te vertalen. Het komt er in dit liedje op neer dat vrouwen gaan en komen als bootjes en duifjes die het dons meenemen uit je matras.