Julien Clerc
L’Horizon Chimérique
|
Gedroomde horizon
l’Horizon Chimérique is een gedicht uit 1910 van de romantische dichter Jean de la Ville de Mirmont en is in de jaren ’80 op muziek gezet door Julien Clerc. Ik heb het vertaald naar aanleiding van een dramatisch verzoek dat mij bereikte. Ik wijdde er een blog aan – zie aldaar. Quelle histoire!
L’Horizon Chimérique
Je me suis embarqué sur un vaisseau qui danse
Et roule bord sur bord et tangue et se balance
Mes pieds ont oublié la terre et ses chemins
Les vagues souples m’ont appris d’autres cadences
Plus belles que le rythme las des chants humains.
A vivre parmi vous, hélas !
Avais-je une âme ?
Mes frères j’ai souffert
Sur tous vos continents
Je ne veux que la mer, je ne veux que le vent
Pour me bercer, comme un enfant, au creux des lames.
Hors du port qui n’est plus qu’une image effacée
Les larmes du départ ne brûlent plus mes yeux
Je ne me souviens pas de mes derniers adieux
Ô ma peine, ma peine où vous ai-je lassée ?
Voilà, je suis parti plus loin que les Antilles
Vers des pays nouveaux lumineux et subtils
Je n’emporte avec moi pour toute pacotille…
…que mon coeur
Mais en voudront-ils ?
Je me suis embarqué sur un vaisseau qui danse…
De songteksten zijn auteursrechtelijk beschermd. Wij hebben toestemming voor gebruik verkregen van FEMU. Het gebruik van de songteksten van deze site anders dan beluisteren ten eigen genoegen en/of reproduceren voor eigen oefening, studie of gebruik, is uitdrukkelijk verboden. Het is verder niet toegestaan de songteksten te verkopen, te wederverkopen of te verspreiden.
Gedroomde horizon
Ik ben aan boord gegaan van een dansend schip
dat mij smijt van kust naar kust, van klip naar klip
Mijn voeten zijn de weg op aarde al bijna kwijt
En tijd is op de golven een heel ander begrip
Veel mooier dan het trage ritme van de werkelijkheid
Met jullie te leven – helaas!
Had ik hier een ziel?
Ach u weet dat ik leed
Waar ter wereld ik ook was
Ik wil alleen maar de zee, ik wil alleen maar de wind
Die me sust en me wiegt zoals een moeder haar kind
Ver van de haven die nu langzaamaan vervaagt
Mijn afscheidstranen doen mijn ogen niet meer zeer
Mijn laatste vaarwel herinner ik me niet eens meer
Vermoei ik jullie nu niet met mijn eigen verdriet?
Ik ben inmiddels weg, al ver weg hier vandaan
Naar een land van louter licht, ik kom daar spoedig aan
En van alles wat ik heb neem ik niets anders mee
…dan mijn hart
Maar… willen ze die daar?
Ik ben aan boord gegaan van een dansend schip…
Paroles:
Musique:
Vertaling:
Inge Klinkert