Begin deze eeuw was ik als fan van Julien Clerc erg actief op de Nederlandstalige website. Ik vertaalde artikelen die over hem in de Franse media verschenen, zodat de Nederlandse fans een beetje op de hoogte bleven van zijn wel en wee. Ook vertaalde ik veel van zijn liedjes, niet exact naar de letter maar wel naar de geest. Ik had daar ongelofelijk veel lol in, toen.
Op een dag kreeg ik via de webhost een bijzonder verzoek. Het was van een jonge fan met een dramatisch verhaal. Ze was ernstig ziek, zou niet meer beter worden en had nog één grote wens: Julien Clerc een keer in het echt te ontmoeten. Of ik dat voor haar kon regelen. Ze had een foto op de site gezien van Julien en mij en dacht dat ik tot zijn entourage behoorde.
Gipsen arm
Eh, nou nee dus, daar behoorde ik zeker niet toe! Ik had mij tijdens een van zijn concerten op slinkse wijze toegang verschaft tot zijn artiestenloge en mijn te signeren gipsen arm daarvoor in de strijd geworpen. Julien had er geamuseerd een handtekening opgezet en dat leverde mijn enige foto van ons samen op. Ik stuurde haar dus een vriendelijk mailtje terug dat ik helaas niet over de noodzakelijke contacten beschikte. Maar ik wist wél dat Julien een speciale medewerker had die zich met dergelijke verzoeken bezighield. Ik gaf haar het e-mailadres van die persoon en wenste haar alle sterkte van de wereld. Een dag later had ik haar opeens aan de telefoon. Ze had me gegoogled, was op mijn website terechtgekomen en had zo mijn mobiele nummer bemachtigd. Ik zei nogmaals dat ik niet de juiste persoon was, adviseerde haar om zijn secretariaat te mailen, wenste haar sterkte en beëindigde het gesprek. Nadat ze me in de drie dagen daarop een keer of acht had gebeld met steeds dezelfde vraag (soms poeslief, meestal agressief), begon het vervelend te worden. Ik blokkeerde haar nummer. Vervolgens hoorde ik een hele tijd niks meer van haar.
Boer met kiespijn
Een half jaar later kreeg ik weer een mailtje van haar: ze zou nu echt snel sterven, de begrafenisondernemer zou de volgende dag komen om alles door te spreken. Ze had deze keer een ander verzoek: of ik l’Horizon Chimérique van Julien Clerc voor haar wilde vertalen, dat nummer zou op haar uitvaart gedraaid worden en ze wou de Nederlandstalige tekst op de liturgie afdrukken. Maar ik moest wel opschieten, ze was er naar eigen zeggen al erg slecht aan toe. Ik zei mijn afspraak voor die avond af en vlak voor middernacht lag de tekst er. Ik verzond hem direct. De volgende dagen wachtte ik een reactie af. Maar niks. Geen bedankje of wat dan ook. Och hemel dacht ik, zou ze soms al…? Toen ik het verhaal een beetje bezorgd aan een fan-vriendin vertelde, barstte die in lachen uit. “Oh écht joh, ben je erin gestonken?!” gierde ze. “Dat is M.! Die is zo gek als een deur. Dit doet ze bij alle nieuwelingen in het fanclubwereldje. Let maar op, het volgende concert is ze er gewoon weer bij.” Ik keek haar schaapachtig aan en lachte toen mee als een boer met kiespijn…
Mooie tekst
’s Avonds las ik de vertaling nog eens door. Nou ja, het had me in ieder geval een mooie tekst opgeleverd. Een paar maand later stootte mijn fan-vriendin mij tijdens een concert in Parijs aan. “Kijk,” knikte ze in de richting van een meisje met gitzwart geverfd haar en een stuurs gezicht. “Da’s die van dat liedje.”
We zijn inmiddels 15 jaar verder. Ze leeft nog steeds.